Henny van der Geest

Ik ben Henny van der Geest, ben 57 jaar en ik wil graag mijn verhaal delen met jullie.

In 2013 werd ik voor de eerste keer opgeroepen om deel te nemen aan het landelijk bevolkingsonderzoek borstkanker. Niets vermoedend en geheel optimistisch liet ik een mammografie maken.

Helaas zagen ze iets wat er niet hoorde te zijn en ik werd doorgestuurd naar het ziekenhuis voor verder onderzoek.

Al gauw bleek het knobbeltje een tumor te zijn. Ik was er mooi op tijd bij. "U bent de reden waarom wij dit bevolkingsonderzoek in dit land doen" werd mij gezegd. Hierdoor wordt borstkanker zeer snel opgespoord en in een vroeg stadium ontdekt, hetgeen de kansen vergroot om het met minimale middelen te bestrijden. Althans dat hangt uiteraard ook af van het type borstkanker.

Ik had geluk! Het was in mijn geval maar 13 mm groot; niet uitgezaaid en niet hormonaal.  Er werd overigens nog wel tijdens een echo een tweede plekje gezien en dit moest meteen verder bekeken worden. Dit was wel heel erg schrikken, omdat de mij beloofde borstbesparende ingreep bij ontdekking van een tweede tumor niet meer zou kunnen doorgaan. Dan moest mijn borst geamputeerd worden. Spannende momenten en ik heb gehuild van geluk toen dit vals alarm bleek. Ik kreeg dus een borstbeparende  ingreep waarbij de tumor werd verwijderd en uit voorzorg werd ook de poortwachtersklier verwijderd. 

Godzijdank was chemotherapie niet nodig. Ik moest wel bestraald worden; 21 x in totaal.

Het enige vervelende daaraan was dat ik in die tijd een slijmbeursontsteking in mijn linker schouder had. En als je bestraald wordt, moet je arm de hoogte in om een bepaalde houding te creëren waarin je bestraald moet worden. Nou, dat was reuze pijnlijk. 

Van het bestralen zelf heb ik niets gemerkt of gevoeld. Ik ging tijdens mijn werk even op en neer naar het ziekenhuis om daarna weer gewoon achter mijn bureau plaats te nemen om verder te werken. Zo heb ik dat ook echt ervaren in die tijd. 

Voor mij was deze ervaring uiteraard geen pretje, maar ik zie het ook als een cadeau. Een cadeau in de vorm van het eindelijk kunnen stoppen met roken. Ik was al jaren bezig om hiervan af te komen, maar door de diagnose ben ik 'cold turkey' gestopt en heb NOOIT meer een sigaret aangeraakt. Ook geen moeite mee gehad. Nooit meer de neiging of trek gehad in een sigaret.

Ben inmiddels bijna 8 jaar verder en behalve dat mijn rechterborst (waar de tumor zat) nog altijd licht gevoelig is, heb ik nergens last meer van. Dankbaar ben ik, intens dankbaar dat ik er zo goed vanaf gekomen ben. Het had evengoed heel anders kunnen lopen. Maar ik ben met de schrik vrijgekomen; ik beleef alle dingen in mijn leven nog intensiever dan ik al deed. Het leven lacht me toe en ik ben een gezegend mens.