In Februari 2019 voelde ik een knobbeltje in mijn rechter borst. Meteen dacht ik dit is niet goed en dit gaat mijn leven veranderen. Helaas had ik gelijk. Het duurde even voordat ik de stap durfde te zetten dit knobbeltje te laten onderzoeken. Maar inderdaad het was borstkanker, graad 3, hormoon gevoelig en gelukkig zonder uitzaaiingen.
Mijn moeder is draagster van het BRCA 1 gen, ik wist niet of ik dit gen had of niet maar toen ik het knobbeltje voelde wist ik meteen dat ik het gen ook had. Dit werd getest en ik bleek inderdaad een BRCA 1 genafwijking te hebben.
Vanwege mijn leeftijd startte ik met een traject om eicellen in te vriezen. Twee weken spoot ik hormonen om zo veel mogelijk eicellen te laten groeien. Dit was fysiek heel zwaar mijn buik zwol op, ik kon geen broek meer dragen en lag het liefst de hele dag op bed. De gevreesde punctie viel me 100% mee.
Snel hierna begon mijn behandeling voor borstkanker met chemotherapie. Eerst 4x AC (Adriamycine en Cyclofosfomide) kuren iedere 2 weken. Dit was pittig vanaf 3 uur na de kuur werd ik ontzettend misselijk, met de juiste cocktail van medicijnen kwam ik dit door. Vervolgens was ik nog een aantal dagen ontzettend moe. Daarna had ik een aantal goede dagen voordat het tijd was voor de volgende kuur. Ik heb ervoor gekozen geen cold cap te proberen en schoor mijn lange haren af voordat ze uit begonnen te vallen. Dit was een heftige beslissing maar ik heb er nooit spijt van gehad, toen mijn haren begonnen uit te vallen deed dit veel pijn. Ik heb mijn kale hoofd en het gemis van haren zeker vervloekt maar het was ook goed zoals het was.
De 4 AC kuren deden goed zijn werk mijn tumor was flink geslonken. Daarna kreeg ik gedurende 12 weken iedere week paclitaxel en 1x per 3 weken carboplatin. De wekelijkse paclitaxel viel mee en zorgde alleen voor extra vermoeidheid. Gelukkig kreeg ik geen tintelingen in handen of voeten. De carboplatin was heel pittig, 5 dagen na de kuur werd ik heel ziek, misselijk, overgeven, buikpijn en diarree. Zelfs met een hele cocktail van medicijnen was dit pittig.
In totaal heb ik 20 weken chemotherapie gekregen dit was een eindeloos lang traject waarbij ik het gevoel had in een parallelle wereld te leven waarin niets gebeurde alleen ziekenhuis bezoeken. De chemotherapie deed wel zijn werk want de tumor was niet meer te zien op de MRI scan na afloop van de chemotherapie. Eén keer heb ik geen chemotherapie gehad omdat ik een bloedarmoede had en een bloedtransfusie nodig had, dit was wel even schrikken ik voelde me ook best slecht en de bloedtransfusie deed wonderen. Iedere week bloed- en een infuusprikken werd steeds lastiger aan het einde waren er 5 pogingen nodig voor een goed infuus, dit was wel heel vervelend.
Ik heb zelf gekozen voor het type operatie. Hier ben ik heel tevreden over, al was de operatie het lastigste wat ik ondergaan heb. Ik heb zelfs gezegd geef me maar weer chemotherapie dan weet ik hoe mijn lichaam reageert en wat ik moet doen. Gelukkig was meer chemotherapie niet nodig omdat de tumor helemaal verdwenen was. Na de operatie volgde ook nog bestraling, hier hadden de artsen voor gekozen vanwege mijn leeftijd, tumor kenmerken en genafwijking. Dus kreeg ik ook nog 15 bestralingen. Dit was niet pijnlijk of vervelend. Het was meer een ‘gedoe’ om iedere dag voor 15 minuten naar het ziekenhuis te moeten gaan. Een week na de bestraling werd mijn huid rood en pijnlijk, dit barstte open en daarna kwam er mooie normale huid onder tevoorschijn.
Omdat mijn tumor hormoon gevoelig is startte ik met tamoxifen tabletten en later ook met injecties om mijn eierstokken te onderdrukken. Ik heb weinig last van de tamoxifen tabletten. Ik was al in de overgang door de chemotherapie en dit blijft zo door de injecties. Van de overgang heb ik wel last opvliegers, transpireren en slecht slapen. Aanvankelijk was ik ook nogal aangekomen in gewicht maar na een dieet is dat weer onder controle.
Na afronding van het hele behandel traject heb ik een oncologisch revalidatie traject bij het ziekenhuis gevolgd. Dit revalidatie traject heeft me ontzettend goed gedaan. Toen het revalidatie traject klaar was ben ik pas weer begonnen met werken. Doordat ik me zo goed voelde kon ik snel opbouwen. Inmiddels werk ik weer meer dan full time (dat deed ik ook voordat ik ziek werd) en sport ik volop.
Ik heb het leven dat ik had voor de borstkanker weer terug alleen beter. Ik kom beter voor mezelf op, zorg beter voor mezelf, gun mezelf meer dingen en ben beter geworden in mijn werk. De borstkanker was verschrikkelijk maar heeft me ook veel geleerd en mijn band met mijn familie en vrienden versterkt.
Ik hoop door mijn verhaal te delen andere meiden die hetzelfde meemaken te helpen. Ik heb het heel fijn gevonden om contact te hebben met lotgenoten want hoewel familie en vrienden heel lief zijn ze begrijpen niet echt wat je meemaakt terwijl lotgenoten dat wel doen.
Reactie plaatsen
Reacties