Larissa Vermeer

Hallo! Mijn naam is Larissa Vermeer en ik ben 28 jaar. Woon in de omgeving van Utrecht. Heb een relatie van 11 jaar en ben twee jaar getrouwd. Hier is mijn bizar verhaal wat mijn leven compleet op z’n kop heeft gezet. 

Begin 2019 zijn wij op huwelijksreis gegaan naar Kaapverdië, dit was het verste waar ik ooit ben geweest en mijn vrouw ook. Dit waren echt de leukste drie weken van mijn leven. Helaas was ik onwijs moe van niets doen?

Bij thuiskomst hoorde ik dat mijn oma in een verzorghuis lag, ze had haar heup gebroken.. de arme vrouw van 88 kon niet zelf meer uit bed komen. Gelukkig gaat alles nu beter met haar! Nou oma weer naar huis en we hielden haar wel goed in de gaten. Niet kort daarna merkte ik dat de moeheid erger was geworden, ik sliep veel en begon ook veel over te geven. Naast dat had ik onwijs hoofdpijn. Gewoon niet te beschrijven hoofdpijn. Ik kon geen normale zinnen meer vormen en ook zoiets stoms als douchen was al te veel. Ik dacht maar dat ik gewoon veel stress had en overwerkt. Ik was namelijk toen pas 27 jaar. Midden in het leven en net getrouwd. Op een dag tijdens werk werd ik gebeld door mijn moeder. Die belt NOOIT als ik aan het werk ben, dus ik wist al meteen er is iets aan de hand. Ik mocht me even terug trekken om mijn moeder terug te bellen. De reden? Mijn tante is zeer onverwachts overleden, ze was gestikt. 

Ik denk dat ik nog nooit zo hard heb gereden. Ik ben samen met mijn vrouw naar Zeeland gereden wat ongeveer twee uur rijden was. Mijn moeder vergeeft het mij tot op de dag van vandaag niet dat ik zo hard heb gereden, oeps 😅

April 2019 was de begrafenis van mijn tante, mijn tweede moeder. Het was zeer ingrijpend omdat ze zo onverwachts is overleden. We moesten nogmaals twee uur rijden maar deze keer met een normale snelheid. Bij aankomst schrok m’n moeder van mij. Waarom ik er zo wit uitzag. Ik gaf aan dat ik de laatste tijd erg moe was en hoofdpijn. Helaas hebben wij ook niet de gehele begrafenis meegemaakt. Normaal gesproken rij ik altijd maar ik had er gewoon geen kracht voor, gelukkig heeft mijn vrouw een rijbewijs! Mijn hoofdpijn en vermoeidheid werden allemaal maar erger en erger. Ik begon geen make up meer te dragen dus ik zag er echt niet meer uit. In de tussentijd heb ik een nieuwe baan gevonden maar de hoofdpijn bleef. 

Mijn vrouw vertrouwde het niet en nam mij mee naar de spoedeisendehulp. Die stuurde mij weg met medicatie, zal wel voorhoofdsholte ontsteking zijn. Na een aantal weken merkte ik totaal geen verschil, het leek alleen maar erger te worden. Dus opnieuw naar de spoedeisendehulp. ‘Nee mevrouw het zal wel migraine zijn in combinatie met stress’ 

Andere medicatie meegekregen en naar huis gestuurd. Weer geen resultaat qua medicatie. Geen verschil en de hoofdpijn bleef samen met het braken. 

Ik kan de dag waar alles begon kan ik nog zo goed voor me halen. Vrijdag 10 mei 2019, ik belde mijn moeder of ze alsjeblieft met mij mee wilde naar de huisarts, de hoofdpijn ging maar niet weg en werd alleen maar erger en erger. Mijn vrouw moest gewoon werken dus kon niet mee. Ze was net als mijn moeder zeer bezorgd. 

Eenmaal aangekomen bij de huisarts leek het uren te duren. De huisarts in kwestie zag mij steeds verder wegzakken tegen mijn moeder aan en heeft toen een andere arts erbij geroepen. Toen we binnenkwamen vroeg hij naar mijn klachten, ik gaf aan dat tot twee keer toe ben ‘weg gestuurd’ door de spoedeisendehulp. Vrij snel kreeg ik een verwijzing naar het ziekenhuis. We hebben toen snel mijn vrouw opgepikt en zijn doorgereden naar het ziekenhuis. 

Eenmaal aangekomen duurde het ook weer zo lang, het was blijkbaar erg druk. Toen ik eindelijk een kamer kreeg (kinderkamer, boeide me toch niet ik ging kapot van de pijn aan m’n kop) 

Veel weet ik er eigenlijk niet meer van omdat ik steeds flauw viel van de pijn. 

Was steeds in en uit bewustzijn. Ben blijkbaar twee keer verhuist van kamer tot dat ik in een coma belande. Wat ik hoorde van mijn vrouw is dat ze mij met spoed weg brachten uit de kamer en naar een scan met een defribilator aan mijn bed. De angst die mijn vrouw heeft meegemaakt kan ik nooit goed beseffen. (Ik lag in coma)

Ben met spoed naar een andere ziekenhuis gebracht waar ik nogmaals onder een scan werd gelegd. Tijdens mijn coma hebben ze geconstateerd dat mijn hersendruk gevaarlijk hoog was, de artsen moesten een beslissing maken. Direct. 

Ze hebben mij direct naar de OK gereden en twee delen van mijn schedel verwijderd om zo mijn hersenen wat ruimte te geven. Meteen nogmaals een scan en wat zagen ze naast mijn hart? Een tumor. Hodgkin.

Mijn witte bloed cellen waren zo druk met het aanvechten van de kanker dat er een paar mijn hersenen hebben aangevallen waardoor mijn hersenen maar bleven zwellen. Mijn ogen kwamen in verdrukking en de zwelling was ook de reden waarom ik geen duidelijke zinnen meer kon formuleren. Ze hebben mij een week in coma gehouden en zijn direct gestart met chemo. Ik was veel afgevallen en langzaam aan begon mijn haar uit te vallen. Ik mocht echt niet het bed uit. Als ik moest plassen? Kreeg ik een poo onder m’n kont. Het heeft even geduurd voordat ik dat accepteerde. Het was een lange weg, ik moest opnieuw leren eten (vast voedsel omdat ik een sonde in mijn neus had) ik moest ook opnieuw leren lopen. Eerst in een rolstoel, daarna een rollator (ben toch geen bejaarde?!) en dan stapje voor stapje zelf lopen. Dit was echt met vallen en opstaan, ze lieten mij ook geen seconden uit het oog. Want als ik zou vallen en verkeerd neerkomen op mijn hoofd zou het einde betekenen omdat ik geen schedel had. Ik kreeg wel een gips helm die ik liefkozend mijn debiele helm noemde. Dit kwam omdat hij als eerst te groot was waardoor die over mijn ogen viel. Na verschillende ziekenhuizen, een maand in een revalidatiehuis te hebben ‘gewoond’ ben ik op 23 december 2019 helemaal kankervrij benoemd! Dat was de beste kerst ooit! Ik was na 5 maanden eindelijk weer thuis! In maart van 2020 kreeg ik mijn nieuwe hoofd, opnieuw moest mijn haar eraf en opnieuw onder het mes. Ik heb best wat afgehuild die dag, ik kon wat afsluiten! 

Nu komt de reden waarom ik dit deel. Ik begrijp dat mijn verhaal vrij uniek is. Het enige wat overeen komt met andere verhalen is dat ik, niet kijkend naar een andere schedel, de ziekte van hodgkin heb gehad.

Graag zou ik andere willen helpen met vragen, andere verhalen aan te horen en gewoon een steun zijn voor mensen die kanker hebben of hebben gehad, dit kan door je aan te melden voor het Buddy systeem via het inschrijf formulier op deze website.

Larissa Vermeer